11.w końcu się przybrani rodzice odezwali, dając bilety do Japonii....

11.w końcu się przybrani rodzice odezwali, dając bilety do Japonii....

Tym razem pierwszy wstał chłopak, wraz ze dopiero co wschodzącym słońcem, które właśnie zaczynało swoją wędrówkę po niebie, rozświetlając tym samym świat. Przyroda wraz z jego cudownymi promieniami, również wracała do życia, ukazując wszystkim jej uroki.
Szatyn zszedł do ogrodu i usiadł na pobliskim dębie, powietrze było bardzo rześkie, ale chłodne. Ptaki delikatnie ćwierkały jakąś melodię, dodając uroku do krajobrazu. Lekka mgła przy lesie powodowała, że mogło się wydać iż na w na zewnątrz jest chłodnawo, ale w rzeczywistości było ciepło jak na tą porę dnia.
Pewna blondynka podeszła bliżej drzewa, a swoją obecność zdradziła przez łamane gałązki pod stopami.
Gdy była już obok drzewa, na którym siedział chłopak, to pierwsza zabrała głos :
-Wiesz, że zachowujesz się jak idiota.
Szamam spodziewał się czegoś takiego z jej strony, cóż czasem jej postępowanie jest dość oczywiste.
-Możesz powtórzyć -warknął zirytowany jej postawą i dziecinnością.
-Jak masz jakieś problemy ze słuchem, to się leczy, a tak na marginesie jesteś skończonym idiotą i to nie tylko przez to, że wczoraj się pokłóciliśmy. Myślisz, że co ? Zemścisz się na Yoh i co Ci to da? Świat przez te tysiąc lat jakoś nie popadł w Armagedon, przez brak twojego "Królestwa". Też mnie skrzywdzili, też jestem sierotą, ale ja nie planuję wypić połowy ludzkości. Tylko dlatego, że uczynili mi sporo zła. Każdy ma prawo do drugiej szansy, ale ty zamiast ją dać, to dodajesz wszystkich do dwóch kategorii. Ci silni szamani i Ci niepraktyczni ludzie oraz słabsi szamani. Twoja postawa jest żałosna.-powiedziała chłodno czarnooka mrożąc go lodowatym spojrzeniem, jednak wyglądała na spokojną w swojej posturze.
-Jak nie wiesz i mnie nie znasz to się nie wypowiadaj. Tobie jednak się udało znaleźć rodzinę i dom-warknął
-To prawda nie znam Cię, ale co z tego, jeżeli krzywdzisz innych i podoba Ci się to ? A tak dla twojej wiadomości oni nigdy nie będą, ani nie byli moimi rodzicami. Nigdy nie znalazłam domu, bo Oni mnie nie chcieli, wzięli mnie tylko z litości. Nigdy mnie nie kochali, aż wręcz odrzucali. Czy dla Ciebie jest to normalne, kiedy zostawia się dziewczynę w moim wieku, a nawet jeszcze wcześniej na trzy lata samą,a oni wyjeżdżają za granice . Nawet nie pisali, ani nie dzwonili, ale nie mam do nich jakoś stosunkowo żalu, bo jak  mnie nie chcieli, to nie mogę ich winić o brak jakiegokolwiek zainteresowania.-odpowiedziała starając się nie wyglądać na zdenerwowaną, tylko ciekawe czy jej wyszło ?
-Jednak masz gdzie mieszkać nikt, Cię nie wyrzuca !
-To ja już  bym wolała na ulicy, niż użerać się przez te lata z nimi. Wiesz jakie to szczęście dla osoby, która przez całe swoje życie w domu dziecko, nic nie miała i nagle, ktoś ją "chce", ale jak widać też się pomyliłam, wzięli mnie dla statusu społecznego, ale nie ma co się użalać nad sobą, tylko wybaczyć im ten czyn i żyć dalej, mierząc się z rzeczywistością-rzekła z determinacją w głosie, ale jednocześnie goryczą, że nigdy sobie tego wcześniej nie chciała uświadomić ani wracać, do tego kim jest i co jej  tutaj robili. Jednak nie będzie się nad sobą użalać, oraz nad tym, że los dał jej solidnego kopa. Trzeba wstać z ziemi i jak na przekór starać się wyjść na swoje, tylko wtedy człowiek osiągnie podstawowe szczęście i spokój duchowy!
-Jesteś dość zuchwała jak na taką młodą osobę-mruknął Asakura z przymrużeniem oczu, na jej stwierdzenia. Niepoprawna optymistka.
-Jestem, ale każdy ma w sobie jakąś nieciekawą cechę Asakura, możesz przy okazji powiedzieć co chcesz w zamian, za wczorajszą pomoc z Reshi- rzuciła krótko siadając na trawie i podbierając się o pień drzewa.
-Zobaczysz w turnieju-powiedział tajemniczo i zszedł  drzewa.
-Dzisiaj wracam do swoich uczniów, miło było Cię poznać-oznajmił kpiącym tonem, szczególnie drugą część zdania.
-Nawzajem Asakura- odpowiedziała ze sztucznym uśmiechem.
Hao wezwał Ducha Ognia i wskoczył mu na ramię, gdy był już wysoko ponad chmurami. dziewczyna mruknęła pod nosem:
-Mam nadzieję, że zapamiętasz.Kkażdy ma prawo do drugiej szansy, by naprawić swe czyny. Do zobaczenia- i wróciła do domu, a tam czekał na nią shikigami listka z listem.
-Czego znowu ?!-warknęła dziewczyna i wzięła kopertę do ręki, otwierając ją i wyjmując zwartość. Przeczyła korespondencje na której pisało:

       "Saro !

     Chcemy byś do nas przyjechała z pewnym dokumentem, jesteś nam bardzo potrzebny więc mamy nadziejże, że szybko to zrobisz. W kopercie masz bilet, jeżeli zdecydujesz się na przylot samolotem, ale równie dobrze możesz przylecieć na swoim feniksie. Wiesz o który dokument chodzi, więc weź teczkę ze sobą i przyleć jak najszybciej. Radzę Ci się dobrze spakować.

Czekamy "

Sara :

No to cudowanie, czyli spędzę resztę dnia na pakowaniu i locie do Tokio. No po prostu cudnie, ale przynajmniej lubię Japonię więc mogę pozwiedzać.
Nie mam ochoty lecieć jakąś plastikowo-medalową puszką, wić polecę na moim Feniksie, tak  jak zaproponowali.
Poszłam po tą teczkę, swoją torbę i zaczęłam się pakować do podróży. Ten bilet to mogą sobie zabrać. Wiedziałam, że prędzej czy później, będę musiała im coś dostarczyć dla ważnych spraw służbowych i szpitalnych do ich kliniki. Przynajmniej ratowali życie innym ludziom, więc nie można im zarzucić całego zła. Nikomu tak naprawdę nie można.
Spakowałam parę ubrań, może ze dwie płyty i odtwarzacz MP3. Do ręki wzięłam kopertę i katanę, którą uwielbiałam walczyć. Każda broń zawsze przydatna, przecież jakoś trzeba się bronić.
-Feniksie powstań-powiedziałam, a duch od razu przybrał wielką kontrole ducha, foryoku powinno mi jak na razie starczyć na ta podróż.
-Dziękuje , że zawsze przy mnie jesteś powiedziałam i wskoczyłam na stróża, przytulając się do jego szyi.
Wcześniej jeszcze zamknęłam dom i poleciałam.
-Nie ma za co Saro, to ty mi pomogłaś-odpowiedział ptak, a ja zasnęłam na jego grzbiecie, myśląc wcześniej o tym co dziś rano powiedziałam. Pewnie go skrzywdziłam, mimo iż tego nie chciałam, powinnam bardziej uważać na słowa, które dobieram. Jak zwykle musiałam kogoś skrzywdzić, sprawiając mu tym samym ból, a tak strasznie nie chciałam tego zrobić ....

***

Wiem, że to opowiadanie nie jest ciekawe, a fabuła mało oryginalna,  ale się staram by było w miarę ciekawie. Mam nadzieje, że osiągnę zamierzony cel i zaciekawię, ale nie liczę na to. Po prostu pisanie o szczęśliwych zakończeniach, to dla mnie sporę wyzwanie, gdy samemu się w nie, nie wierzy, ale będę się starać by było ciekawiej i coraz to lepiej.  Pisanie jest dla mnie przyjemnością więc to robię, nie zależnie od efektu, ale i tak się staram.

Z komentarzy niektórzy uważają, że między Sarą i Hao coś jest. To dosyć specyficzna więź, ale na pewno nic więcej niż przyjaźń, chociaż nie wiem.  Ja nie potrafię pisać zbyt dobrze o relacjach, miedzy ludzkich, więc nie wiem co wyniknie z tego... Wszystko zależy od mojej weny i was.

Ten rozdział jest takim moim małym prezentem na Mikołajki ! 

Nadal przyjmuję zgłoszenia dotyczące opowieści wigilijnej....